Ekzosfer, atmosferimizin en dış sınırıdır, dünya yüzeyinin yaklaşık üç yüz on mil üzerinde başlar ve yaklaşık altı yüz yirmi mil dışarıda biter. Bu mesafe güneş aktivitesine bağlıdır. Ekzosferi oluşturan karbondioksit gibi başlıca ısı tutucu gazlar da dahil olmak üzere gazlar, hidrojen, helyum ve atomik oksijeni de içeren hafif gazlardır. Bu önemlidir, çünkü atmosfere salınan ürettiğimiz ekstra karbon, gittiği yer burasıdır, ısı tutucu özellikleriyle atmosferimizi etkin bir şekilde kalınlaştırır ve doğal olmayan küresel ısınmaya neden olur.
Ekzosferin en alt kısmı olan exobase, kritik seviye olarak da adlandırılır ve resmi anlamda iki şekilde tanımlanır. Birincisi, üzerinde parçacıklar ile iki atom arasında ihmal edilebilir atomik çarpışmaların olduğu yükseklik, üzerinde kurucu atomların tamamen balistik yörüngelerde olduğu yükseklik. Başka bir deyişle, bu parçacıklar aralarında daha fazla boşluk olduğu için sık sık çarpışmazlar ve ekzosferde istedikleri yerde dolaşmaya bırakılırlar.
Ekzosferin üst sınırı teorik olarak güneş radyasyonunun etkisinin atomik hidrojen üzerinde baskı oluşturduğu yaklaşık yüz doksan bin kilometre veya yüz yirmi bin mil (ay’a olan mesafenin yaklaşık yarısı kadar) irtifa ile tanımlanır. Dünyanın yerçekimini aşan hızlar.
Ekzosferin uzaydan gözlemlenebilen kısmına jeokorona denir. Dünyanın yüzeyinden sonuna kadar en az yüz bin kilometre veya altmış iki bin mil uzandığı görülmüştür. Aslında, ekzosferin, dünyanın atmosferi ile gezegenler arası boşluk arasındaki geçiş bölgesi olduğu söylenir.
