Bu gezegendeki neredeyse tüm iklim ve havanın güneşten geldiği unutulmamalıdır. Dünyanın bir iç enerji kaynağı vardır ve bu da hava durumu modellerini etkileyebilir, ancak gezegenin içerdiği enerji miktarı güneş radyasyonundan alınan miktarla karşılaştırıldığında çok küçüktür. Havamızın çoğunun güneş tarafından yönlendirildiğini anlamak, güneşin Dünya’daki hava durumunu nasıl etkilediğini anlamanın ilk adımıdır.
Güneş, sesten gama radyasyonuna kadar bilinen hemen hemen her bantta radyasyon üretir. Hava durumunda, en önemli radyasyon kızılötesidir. Kızılötesi radyasyon, ısı üreten radyasyon türüdür ve bir set üstü ocağın veya bir ısıtma elemanının ısındıkça parlamasını sağlayan şeydir. Bu radyasyon, dünyanın donmuş, buzla kaplı bir kaya topu olmasını engeller.
Bu kısım daha önce de belirtildiği gibi kolaydır. Hava durumu biraz daha karmaşık, ancak en azından özünde pek çok insanın söylemeye çalıştığı kadar değil.
Güneş etrafında hareket ederken dünyamız yaklaşık 23,5 derece eğilir. Bu, bir yarıkürede, herhangi bir zamanda diğer yarıküreye göre daha fazla güneş ışığı ve ısı alındığı anlamına gelir (istisnalar, güneş ışığının yarıküreler arasında neredeyse eşit olduğu ekinokslardır.) Ayrıca ısının yıl boyunca en yüksek olduğu anlamına gelir, ekvatorda. En az kutuplardadır.
Okyanuslar dünya yüzeyinin dörtte üçünü kaplar ve su çok etkili bir ısı ve soğuk taşıyıcıdır. Soğuk su yoğundur ve ılık su değildir, bu nedenle soğuk okyanusun dibine çökerken ısı genellikle yüzeyde kalır. Aynı zamanda, yoğun olmayan suyun yerini almak için yoğun su akar. Bu şekilde okyanuslar, sıcak suyu kutuplara, soğuk suyu ekvatora doğru taşıyan dev bir sıcaklık düzenleyicisi görevi görür.
Güneş suyu ısıtırken, su da havayı ısıtır. Hava, sıcağı ve soğuğu taşımada o kadar verimli değildir ve o kadar kararlı değildir. Ancak, ana havanın geldiği yer burasıdır; güneşin neden olduğu ısınma veya güneş ışığı ve radyasyon eksikliğinden kaynaklanan soğuma nedeniyle okyanus ve hava akımlarının sirkülasyonu. Aynı nedenden dolayı rüzgarlara neden olan da bu eşit olmayan ısıtmadır. Sıcak hava yükselir, soğuk hava onun yerini almak için içeri girer.
Güneş ışığı ve radyasyon, daha yerel düzeyde de havaya neden olur. Yüzey ısıtıldığında, genellikle aniden fırtınalar oluşur. Nem yüklü hava, çok daha düşük yoğunluğu nedeniyle atmosfere doğru itilirken, arkasından soğuk hava akar. Hızla yükselen hava sütunu soğur ve su yoğunlaşır, ancak daha fazla hava ısıtıldığından ve alttan yukarı itildiğinden, sütun daha da yükselir.
Etkilerini fark edebilmemize rağmen, güneşin havayı etkilediği bazı yolları tam olarak anlamadığımız da belirtilmelidir. Örneğin, birkaç yüzyıl önce güneş, güneş lekelerinin olmadığı sakin bir dönemden geçti. Bunun Dünya’daki hava durumunu neden değiştireceğine dair yalnızca teoriler olsa da, bu süre zarfında küresel sıcaklıkların önemli ölçüde daha soğuk olduğuna dair çok az şüphe var. Bu, döneme Küçük Buz Devri takma adını kazandırdı ve yukarıda görüldüğü gibi, sıcaklıklar hava modellerini etkiler.
Bütün bunlar güneş sayesinde mümkün oluyor. Dünya, özellikle güneşten aldığı ısı miktarına kıyasla, kendi başına nispeten daha az ısı ürettiği için, güneşin radyasyonu olmadan, neredeyse hiç hava durumu olmazdı. Güneş sadece hava durumunu doğrudan etkilemekle kalmaz, aynı zamanda havanın başlamasından da sorumludur.
Güneşimiz, gezegenimiz Dünya’daki biyolojik yaşama güç sağlayan enerjinin yüzde 99,9’unu sağlıyor. Fotosentez yapan bitkiler, algler ve fitoplanktonlar, bu enerjiyi son derece karmaşık besin ağlarının altındaki karbonhidrat moleküllerinde hapsederler. Nasıl ki Güneş hayatımızı besleyen birincil kaynaksa, aynı zamanda hava durumunu da besleyen birincil kaynaktır.
Esasen hava durumu, Dünya gezegenimizin atmosferindeki gazlar, sıvılar, tozlar ve donmuş katı maddelerle, en azından yaşadığımız ve nefes aldığımız Dünya yüzeyine en yakın kısım olan troposferdekilerle ilgilidir. Everest Dağı’nın tepesi bile troposferin içindedir. Havasız ayımızın aksine, ana gezegenimiz, yüzeyini bir atmosferle çevreleyen gazları hapseden bir yerçekimi alanı oluşturacak kadar büyüktür. Olmasaydı, kesinlikle burada olmazdık. Ancak gazların yapısal bir katılıkları yoktur, su gibi sıvılar gibi akabilirler ve akabilirler, ancak çok daha çalkantılı, uçucudurlar ve kolayca etkilenirler. Küçük sıvı damlacıkları ve havanın basıncıyla asılı duran toz ve donmuş sıvıların katı parçacıkları arasında şiddetle hareket ediyor.
Dünya kabaca uzayda dönen bir küredir, onu çevreleyen gazlar yerçekimi tarafından tutulurken hala sürtünme yaşar. Ayrıca yakınlardaki diğer gök cisimlerinin gelgit etkilerinden, özellikle de ay ve güneşten etkilenirler.
Güneşimiz olan Sol, güneş sistemindeki açık ara en büyük gövdedir; merkez ve odak olduğu için yerçekimi, güneş sistemindeki diğer tüm nesnelerin onun etrafında dönmesine neden olur. Gelgitleri tartışırken genellikle ayı düşünürüz ve meşru olarak, Dünya’ya yakınlığı daha büyük bir gelgit veya yerçekimi etkisi ile sonuçlandığından, güneş ayrıca gezegenimizin katı yüzeyine bitişik sıvılar ve gazlar üzerinde önemli bir yerçekimi etkisi uygular. yüzey. Kısa yaşamlarımızda hemen fark edilmese de, üzerinde yaşadığımız katı yüzey tabakasının hareketi olan levha tektoniği üzerindeki bir etkiyi bile etkiler.
Bununla birlikte, güneşin hava durumu üzerinde çok daha güçlü bir etkisi vardır ve bu, yerçekimi kuvvetiyle tamamen ilgisizdir. Güneşimiz, çok küçük bir kısmı gezegenimizdeki neredeyse tüm yaşamı destekleyen, şaşırtıcı miktarda enerji üreten devasa bir nükleer füzyon reaktörüdür. Ancak bu enerjinin, doğanın besin ağlarını desteklemek için fotosentez yapan bitkilere ulaşması için Dünya atmosferinden geçmesi gerekir. Bunu yapmak, içinden geçtiği havayı ısıtır, çarptığı toprakları ve suları da ısıtır.
Güneşin ısısı, Dünya’nın kendisine bakan atmosferine değişen miktarlarda enerji sağlar. Ilıman veya kutup bölgelerinden çok tropik bölgelere. Isınan gazlar genişler. Yükselir ve dışarı doğru itilirler, daha az ısıtılmış bölgelerden daha soğuk gazları emerler. Altlarındaki gezegenin katı yüzeyi kavisli olduğundan, atmosferik gazlarda dairesel hareketlere neden olur. En güçlü fırtına sistemlerinin tümü, kasırgalar ve siklonlar, güneş enerjisinin çoğunluğunun alındığı tropik bölgelerde oluşur, daha sonra kuzey veya güney yarımkürelerin ılıman bölgelerine döner.
Gazlı sistemlerin içerdikleri daha fazla enerjiyle daha çalkantılı ve şiddetli hale geldiği iyi bilinen bilimsel bir gerçektir. Atmosferimizdeki sera gazı miktarı arttıkça, Güneş’in enerjisinin daha fazlası tutulur. Bu, genellikle küresel ısınma olarak bilinen daha yüksek ortalama küresel sıcaklıklarla sonuçlanır. Bu, gezegenimizin atmosferi olan gaz sistemindeki artan bir enerji seviyesini temsil eder. Bu nedenle, soluduğumuz havanın kirliliğini azaltmak için etkili önlemler alana kadar gelecekte daha sık ve daha güçlü fırtınalar beklemeliyiz. Bu, endüstriyel bebekliğimizden itibaren kirli teknolojilerin sürekli kullanımı gibi antropojenik nedenlerden kaynaklanan hızlandırılmış küresel ısınmanın iklim değişikliği etkisidir.
Ayın gelgit etkisinin küçük bir etkisi olsa da ve volkanlar gibi geçici karasal etkilerin hava durumumuz üzerinde büyük ama kısa süreli etkileri olsa da, büyük çoğunluğu doğrudan güneşle ilgilidir. Üzerimize parlıyor ve daha da önemlisi, göklerimizi ısıtıyor!
