Dünyanın manyetik alanı basit bir çubuk mıknatıs gibidir. Dünyanın yüzeyinde kuzey manyetik kutbu ve güney manyetik kutbu olmak üzere iki kutbu vardır. Dünyanın yüzeyinden uzaklaştıkça manyetik alan bozulur. Dünyanın kendi ekseni etrafında dönmesi gibi, manyetik alan da dünyanın kendi ekseni etrafındaki dönüşüne göre eğilir. Bu nedenle manyetik kuzey ve gerçek kuzey aynı şey değildir. Dünyanın manyetik alanı, dünya yüzeyindeki farklı alanlarda daha zayıf veya daha yoğundur. Dünyanın manyetik alanı bir pusulanın işleyişinden sorumlu olduğu için, yoğunluktaki bu değişiklikler, doğru yönleri vermek için pusulanın dünya yüzeyindeki belirli noktalara belirli miktarlarda sabitlenmesi gerektiği anlamına gelir. Manyetik alan olmasaydı pusulalar çalışmazdı. Onsuz,
Bilim adamları, manyetik alanın nasıl çalıştığını açıklamak için dinamo teorisini kullanırlar. Bu teoriye göre, dünyanın çekirdeğinde kendi kendine yeten bir manyetik alana neden olan bir enerji kaynağı vardır. Bilim adamları, dünyanın çekirdeğinde sıvı hareketi olduğuna ve bu sıvı hareketinin iletken malzemenin hareketini içerdiğine inanıyor. Bu hareket meydana geldiğinde, dünyanın manyetik alanının kendi kendini zorlayan hale gelmesine neden olan bir akım yaratılır.
1950’lerin sonlarında, insan uzayı keşfetmeye başladığında, dünya çevresinde iki bant veya bölge keşfettiler. Van Allen Radyasyon Kuşakları olarak adlandırılan bu bantlar, yüksek yoğunlukta elektrik yüklü parçacıklar içerir. Bu parçacıkların çoğu, güneşten bir yüklü parçacık akışı gönderen güneş rüzgarından gelir. Ayrıca dünyanın çevresinde, dünyanın manyetik alanının egemen olduğu bir alan vardır. Uzayın bu bölgesine manyetosfer denir. Manyetosferin amacı, güneş rüzgarını saptırmak ve girmesini engellemektir. Bununla birlikte, güneş fırtınaları sırasında, yüklü parçacıkların bir kısmı manyetosfere girer ve dünyanın manyetik alanında sıkışıp kalır. Bu da, Aurora Borealis adı verilen güzel fenomeni üreten bir jeomanyetik fırtına yaratır.
