Bir hava kütlesi, herhangi bir yükseklikte sıcaklık ve nem gibi ortak fiziksel özelliklerle tanımlanan ve hareket ettikçe ayrı ve tanımlanabilir kalan düşük atmosferin büyük bir birimidir. Bu devasa parseller – genellikle 1.600 kilometreden (1.000 mil) daha geniş – önemli meteorolojik ve iklimsel etkiye sahiptir ve menşe bölgelerinin özelliklerini hareket ettikleri bölge boyunca taşır. Bitişik hava kütlelerinin eşikleri de dünyanın başlıca hava durumu eylemlerinin çoğunun seyahat ettiği cepheleri oluşturur.
Hava Kütlesi Temelleri
Tropiklerde, subtropiklerde ve yüksek enlemlerde en yaygın olan hava kütlelerini doğuran bölgelere “kaynak bölgeler” denir. Bunlar tipik olarak nispeten tekdüze yüzeyli alanlar – örneğin okyanus, çöl veya karla kaplı ovalar – genellikle zayıf rüzgarlar, atmosfer parsellerinin alttaki sudan fiziksel özellikler almasına izin veren istikrarlı koşullar türü. veya arazi. Bu kaynak bölgeler ve bunların hakim olan sıcaklık, nem ve stabilite özellikleri, dünyanın başlıca hava kütlelerinin sınıflandırılmasına yardımcı olur.
kıtasal-kutup
veya cP
denizci kutup
veya mP
kıtasal-tropikal
cT
deniz-tropikal
mT
Arktik / Antarktika
Bir
Hareket
Bir hava kütlesi kaynak bölgesinin üzerinde uzun süre oturabilir veya yer değiştirebilir. Hareket halindeki bir hava kütlesi, yeni manzaraların üzerinden geçerken dönüşmeye başlarken, aynı zamanda yerel havayı değiştirmek için orijinal koşullarını yeterince korur. Örneğin, kuzey Kanada’nın tundrasından kaynaklanan bir cP hava kütlesi kış aylarında güneye doğru itilebilir. Alçak enlemler boyunca yaptığı yolculukta biraz ısınırken bile, Birleşik Devletler’in merkezine soğuk hava getiriyor. Böyle bir hava kütlesi, kaynak bölgesinde kuruyken, Büyük Göllerin erken-kış geçişi sırasında genellikle önemli miktarda nem alır ve bu da göl etkisi kar denilen karı paçavra kıyılarına dökmesine izin verir. Farklı hava kütleleri birbirleriyle kolayca birleşmezler cepheler denen atmosferik sınırlarda huzursuzca çarpışırlar.
Hava ve İklim
Hava durumu, belirli bir sahanın günlük meteorolojik koşullarını – yağış, sıcaklık, rüzgar ve benzeri – tanımlar. Ön sınır boyunca bir fırtına, bir hava olayıdır. Bu arada iklim, bu meteorolojik koşulların uzun vadeli yıllık modellerini temsil eder – örneğin, belirli bir bölgedeki yağışların mevsimsel dalgalanmaları. Hava kütlelerinin büyük, kolaylıkla gözlemlenebilir etkileri çoğunlukla günlük hava durumundayken, birçok bölgedeki hava kütlesi ihlallerinin güvenilirliği, onları bölgesel iklim koşullarına önemli katkılar haline getirmektedir.
Yağış ve Sıcaklık
Dünya çapında çoğu bölgenin iklimi hava kütlelerinden etkilenir. Örneğin, Atlantik Okyanusu, Karayip Denizi ve Meksika Körfezi’nin ılık sularından, esasen enlemin 10 ila 30 derece kuzeyinden kaynaklanan deniz-tropikal hava, Rocky Dağları’nın doğusundaki Kuzey Amerika’nın büyük bölümünde yağışların ana katkısıdır. Aynı zamanda, o büyük bölgenin yaz mevsiminde tipik olan kalıcı nemin de nedenidir. Kuzeybatı Pasifik’te, kışın Aleutian Low’tan iç kesimlerde deniz-kutuplu hava izleme, geniş ılıman yağmur ormanlarını ve geniş dağ buzullarını besleyen yoğun dağ yağmuru ve kar yağışını sağlar. Bu tür deniz hava kütleleri, okyanuslar kara kütlelerinden daha yavaş ve daha az dramatik olarak ısındığı ve soğuduğu için kıyı sıcaklıkları üzerinde ılımlı bir iklim etkisine de katkıda bulunur.
Siklonlar ve Antisiklonlar
Orta enlemlerde kutupsal ve tropikal hava kütlelerinin bitişik olduğu yerlerde, sırasıyla siklonlar ve antisiklonlar olarak adlandırılan alçak ve yüksek basınçlı merkezler boyunca hakim olan batı rüzgarları hunisi. Hava kütlesi cephelerinin yakınında fırtınalı siklonlar oluşur. Antisiklonlar kararlı, tekil hava kütlelerini temsil eder ve tipik olarak siklonlardan daha büyük ve daha ağırdır. Bunlar hava kuvvetleri olabilir, ancak düzenlilikleri onlara iklimsel bir önem verir: Orta enlem siklonunun dönüşümlü sıcak ve soğuk cepheleri boyunca elde edilen hava kütlelerinin karışımı, alt enlemlerin ısısının direğe aktarıldığı sürecin bir parçasıdır.
