Asit yağmuru, Sanayi Devrimi’nin ilk fabrikalarının zehirli emisyonlar yaymaya başladığından beri var olmuştur. Bir İngiliz bilim adamı olan Robert Angus Smith, 1872’de “asit yağmuru” terimini, binalar üzerindeki aşındırıcı dokunuşu ve bitkiler üzerindeki ölümcül etkisi hakkında yazdığı zaman ortaya attı. Ancak asit yağmuru, bir asırdan fazla bir süre sonrasına kadar hükümet tarafından izlenen bir çevre sorunu haline gelmedi. Bilim adamları o zamana kadar asit yağmurunun yerel bir sorun olmaktan çok sınır aşan bir sorun olduğunu belirlediler. 1980 yılında, Asit Biriktirme Yasası , ülke çapındaki alanları izlemek için Ulusal Asidik Yağış Değerlendirme Programı (NAPAP) yönetimi altında asit yağmuru üzerine 10 yıllık bir çalışma başlattı .
1990 yılında, NAPAP’ın çalışmasıyla donanmış olan Kongre, mevcut Temiz Hava Yasasını asit yağmurunu içerecek şekilde değiştirdi. Temiz Hava Yasasının yeni Başlık IV değişikliği, SO2 ve NOx azaltımlarını gerektirdi. Asit Yağmur Programı (ARP) yürürlüğe Başlık IV getirmek için 1995 oluşturulmuştur.
ARP, yıllık SO2 ve NOx emisyonlarını azaltmak için enerji endüstrisine sınırlar koyar. ARP, SO2 emisyonlarını azaltmak için bir üst sınır ve ticaret programı kullanır . Birleşik Devletler’deki enerji santrallerinin üretebileceği toplam SO2 miktarı için bir sınır belirler. Bir üst sınır belirledikten sonra, ARP ödenekleri enerji santrali birimlerine dağıtır. Ünitelerin yalnızca kredisi olduğu kadar SO2 üretmesine izin verilir. Emisyonları ARP’nin gerektirdiğinden daha hızlı azaltırlarsa, gelecekteki kullanım için banka ödenekleri alabilir veya bunları diğer tesislere satabilirler. Nihai 2010 sınırı, yılda 8,95 milyon ton olacak ve 1980’den itibaren elektrik santrali emisyonlarından yüzde 50 daha az dikkate değer bir oranda daha düşük olacak [Kaynak: EPA ].
ARP, NOx azaltımlarını daha geleneksel bir orana dayalı düzenleyici sistemle düzenler . Program, her elektrik santralinin kazanı için milyon İngiliz termal birimi (lb / mmBtu) başına izin verilen NOx poundu için bir sınır belirler. Sahipler ya bireysel kazanlar için hedef azaltımlarını karşılar ya da sahip olunan tüm ünitelerin emisyonlarının ortalamasını alır ve birleşik bir hedefi karşılar. ARP, Başlık IV’ün mevcut olmadığı durumlarda NOx’i öngörülen 2000 seviyesinin 2 milyon tona düşürmeyi amaçlamaktadır [Kaynak: EPA ].
Enerji santralleri, düşük kükürtlü kömür, “ıslak yıkayıcılar” veya baca gazı desülfürizasyon sistemleri, düşük NOx brülörleri ve diğer temiz kömür teknolojileri kullanarak ARP hedeflerini karşılamaktadır . Ayrıca kendi aralarında SO2 kredileri alıp satabilirler.
Artan enerji talebiyle bile ARP, SO2 ve NOx emisyonlarını başarılı bir şekilde azaltmıştır. Ancak NAPAP, ekosistemlerin tamamen iyileşmesi için, azaltımların 2010’un tam güç sınırlarının altına yüzde 40 ila yüzde 80 daha düşürmesi gerektiğini öne sürüyor [Kaynak: EPA ].
Arabalar ayrıca NOx yayar. Katalitik konvertörlerin daha yeni tasarımları, egzozun arıtılmasına ve NOx ile karbon monoksit ve dumana katkıda bulunan VOC’ler gibi diğer kirleticilerin giderilmesine yardımcı olur.
Dikkat çekici temiz kömür teknolojileri, katalitik konvertörler ve güçlü kapaklar ve düzenlemelerle bile, fosil yakıtlar hala kirli bir güç kaynağıdır. Nükleer , güneş ve hidroelektrik gibi alternatif enerji biçimleri ekosistemleri alt üst eden, binaları ve anıtları bozan ve insanların sağlığını zayıflatan milyonlarca ton SO2 ve NOx yaymaz.
