Kutup ayılarının vahşi doğada varlığını sürdürmesini tehdit eden birkaç faktör var. Bunların arasında şu anda en çok övülen, küresel ısınmadan kaynaklanan iklim değişikliği nedeniyle habitat azalması tehdididir. Bunun aslında en ciddi tehdit olup olmadığı tartışmalıdır. Kutup ayılarının vahşi doğada soyu tükenirse, yakında tutsak kutup ayısı popülasyonlarının da takip etmesi muhtemeldir. Kutup ayılarına özgü belirli fizyolojik ve davranışsal özellikler, tutsak yetiştirme programlarını en iyi ihtimalle sorunlu hale getirir.
Son zamanlarda, kutup ayısı annelerinin yavrularını reddettiği hayvanat bahçelerine, bakıcılar tarafından kurtarılıp bakılmaları mı yoksa ölmelerine izin mi verilmesi gerektiği konusunda yoğun bir kamuoyu ilgisi var. Ölmelerine izin verme kavramı, bunun doğanın yolu olduğudur. Bu en iyi ihtimalle hatalı bir varsayımdır. Doğası gereği göçmen olan ve anneliği kolaylaştırmak için belirli davranışsal ve fizyolojik gereksinimleri olan bir hayvan için esir durumu hiçbir şekilde “doğal” değildir. Annenin bu koşullarda doğan yavrulara karşı normal annelik davranışları göstermesini beklemek saflıktır, doğal bir ininde üretmesine izin verilse bile, kendisine inşa etme fırsatı verilmişti. Böyle bir doğum bir mucizedir ve tüm bunların, tercihen anne tarafından gerçekleştirilmesi gerekir, ancak bu olmadığında, onun yerine bunu yapmak bizim sorumluluğumuzdur.
Küresel ısınmadan kaynaklanan iklim değişikliğinin etkileri nedeniyle buz oluşumu, örtüsü ve süresindeki azalmanın kutup ayılarının devamı için birincil tehdit olduğunu söylemekte tereddüt etsek de, bu kesinlikle dikkate değer bir tehdittir. Daha önce boğulmuş bir kutup ayısının bulunması neredeyse bilinmezken, şimdi nispeten sık görülen bir olay haline geliyor. Bu gerçekleşmiyor çünkü kutup ayıları aniden yeteneklerinin ötesinde mesafelerde yüzme dürtüsü geliştirdiler.
Bir kutup ayısının derisi ve postu, dış sıcaklığı ve daha da önemlisi, güneşin konumunu inanılmaz bir kesinlikte belirlemelerine izin verir. Kutup ayıları bu bilgiyi ne zaman ve hangi yöne gideceklerini belirlemek için kullanır. Buradaki önemli nokta, güneş ışığının açısıdır, bu da onlara ne zaman farklı bir yönde hareket etmeleri gerektiğini etkili bir şekilde söyler. Geçmişte bu, buzların erimesi onları tehlikeli hale getirmeden önce bölgelerden ayrılmalarına izin verdi, şimdi çok geç hareket ediyorlar. Bu değişim adapte olamayacak kadar hızlı gerçekleşiyor, o kadar çok kutup ayısı uzun mesafeler yüzmeye zorlanıyor ve bazıları bunu başaramıyor.
Buz örtüsündeki ve süredeki farklılıklar da avlanma alanlarını etkiler. Karalarla çevrili buz üzerinde avlanan ayıların menzili 50.000 kilometrekare iken, denizlerin buzunu avlayan ayıların menzili 250.000 kilometrekareye kadardır ki bu bize ne kadar inanılmaz gelse de. Bu hareket öncelikle onları ana avları olan foklarla temas halinde tutmak içindir.
Bu onlar için daha da zorlaşıyor çünkü insan da foku avlıyor. Birincil besin kaynakları, insan avı nedeniyle sayısal olarak o kadar azalmıştır ki, daha önce ellerinde olan göreli bolluk şimdi büyük ölçüde azalmıştır. Daha önce defalarca denenecek çok şey olduğu için zayıf bir başarı oranı önemliyken, kutup ayıları daha az fırsat nedeniyle ihtiyaçlarını aynı temelde karşılayamamaktadır.
Önlerine bu kadar hızlı gelen bu zorluklara rağmen, kutup ayılarının sebat etmeyi başarabilmeleri hala mümkün. Hem zeki hem de uyarlanabilir hayvanlardır. Kutup ayılarının farklı genetik grupları veya “iklimleri” kendi özel durumlarına uygun davranışlara sahiptir. Bu, karşılaştıkları koşullara, üstesinden gelmeleri gereken tek sorun bunlar olsaydı, iyi durumda kalabilecekleri uyarlanabilir ve çeşitli bir yaklaşımı gösterir.
Ne yazık ki, üstesinden gelmeleri gereken daha çok sorunları var. Habitat kaybından daha da önemli olan, kaçınabilecekleri bir yol olmadığı ve doğal davranışlardaki hiçbir değişiklik onları kurtaramayacağıdır.
Birinci Dünya Savaşı siperlerinde zehirli gazların kullanılmasından bu yana insanlar, içinde yaşadığımız çevreyi çok çeşitli zehirler, toksinler ve genellikle tehlikeli kirleticilerle sorumsuzca kirlettiler. Bu öyle bir boyuta ulaştı ki, Kuzey Kutbu’ndaki kutup ayılarında, dioksinler ve PCP’ler (pentaklorofenoller) gibi insan yapımı organoklorinlerin mutajenik özelliklerinden kaynaklanan genetik doğum kusurları bulundu. Bunlar biriken zehirlerdir, vücudun ana “temizlik” organları – karaciğer, böbrekler ve akciğerler – onları önemli ölçüde uzaklaştıramazlar ve bu nedenle sadece kutup ayısının vücudunda değil, bizimkilerde de bulunan miktar. iyi zamanla birikir.
Memelilerin vücutlarından terle dışarı çıkarlar, bu nedenle zehirlenmiş bir kişi yuttuğu zehrin kokusunu alabilir. Ne yazık ki, meme bezleri özel bir ter bezi şeklidir. Bu özelliği paylaşırlar ve bu nedenle annenin yaşamı boyunca biriktirdikleriyle orantılı olarak sağlanan sütte birikmiş zehirlerin bir yüzdesini içerirler.
Kutup ayıları için bu, her yeni yavrunun anne sütü içerek hayata annesine benzer düzeyde birikmiş zehirle başlaması anlamına gelir. Besin zincirinin en tepesinde olduklarından, diyetlerinden daha fazlasını biriktirirler ve her nesil bir öncekinden daha yüksek seviyelere sahip olur.
Milyonda bir genetik mutasyonun faydalı olabileceği tahmin edilmektedir, bu binde bir bile olsa, kutup ayısı yavrularının artan bebek ölüm oranı, küresel ısınmadan kaynaklanan herhangi bir hayatta kalma problemini fazlasıyla aşabilir. Küresel ısınmayı, kutup ayılarını korumak için gerekli olduğu ölçüde yavaşlatmayı başarmamız, yalnızca hepimizin paylaştığımız dünyaya gelişigüzel bir şekilde attığımız kirleticilerden nasılsa öldüklerini görmek bizim için korkunç derecede üzücü olurdu.
Ancak, karşılaştıkları tek şey bu değil. 1950’lere kadar kontrolsüz avlanma nedeniyle, vahşi doğada kutup ayısı sayısı tahminen 5.000’e düştü. Bu, 1973’te kutup ayılarının yaşadığı bölgeleri kontrol eden tüm ulusların hükümetleri tarafından imzalanan Kutup Ayılarının Korunmasına İlişkin Uluslararası Anlaşma’ya yol açtı. Bunun aslında kutup ayılarına ne kadar koruma sağladığı değişir. Kutup ayısı derileri ve parçalarının yasadışı ticareti büyük bir iştir. Organize kaçak avlanma grupları, özellikle günümüz Rusya’sında, onlara karşı çıkan kolluk kuvvetlerinden genellikle daha fazla sayıda ve daha iyi silahlanmış durumda. Kaçak avcıları yakalamada başarılı olsa bile, rüşvet veren yargı, suçluları serbest bırakabilir.
Vahşi sayılar azaldıkça, postlarının ve organlarının değeri artar. Kaçak avcılarının yoğunluğu ve açgözlülüğü sadece artacaktır. Müşterilerinin ben merkezli doğasını ve isteklerini takip etmek.
Ne yazık ki kutup ayıları da “meşru” öldürmeyle karşı karşıya. Buzun oluşması daha uzun sürdüğü için, kutup ayıları kıyı bölgelerinde eskisinden daha uzun süre toplanır. Bu, kış uykusu döneminin sonunda, anlaşılır bir şekilde çok açlar ve en iyi ruh halinde değiller. Varlıklarının uzatılmış süresi, kutup ayılarını “görmek” için ekoturizm girişimlerini artırıyor. Tüm faktörler göz önüne alındığında, bazı ayıların insanlar için bir tehlike olarak görülmesi şaşırtıcı değildir. Bazen bu, ekoturizm girişimlerinin gerçekleştiği genişletilmiş insan topluluklarında ve bazen de alışılmış aralıklarını ihlal eden madencilik durumlarında olur.
Devam eden varlıklarının önündeki bu korkunç engellere rağmen, Kanada ve Rus hükümetleri hala sınırlı miktarda kutup ayılarının ganimet avına izin veriyor. İcra daireleri bu ülkelerdeki avcılara agresif bir şekilde karşı çıkamazlar çünkü önce kutup ayılarını avlamak için lisansları olup olmadığını belirlemeleri gerekir.
Kutup ayılarının 50 yıl sonra vahşi doğada ve hatta esaret altında hala var olma olasılığı göz korkutucu bir teklif gibi görünüyor. Devam etmek için hatırı sayılır bir yokuş yukarı savaşla karşı karşıyalar. Torunlarının yaşayan kutup ayılarını görme fırsatına sahip olmasını isteyenler, varlıklarının devamını sağlamak için ellerinden geleni yapmalıdır.
