Kar yağışı miktarlarına ilişkin resmi kayıtlar ile belirli zaman dilimlerinde ne kadar kar yağdığına ilişkin kişisel deneyimler arasında çok fazla farklılık olabilir. Bunun bir nedeni, veri toplama yöntemlerinin yıllar içinde değişmesi ve ayrıca kar yağışı miktarlarının her alanda her zaman toplanmamasıdır.
En büyük kar yağışlarını izole etmeyi daha da zorlaştıran şey, birçok yerin bu kadar uzun süredir kayıt tutmamasıdır.
O halde, kar yağışı miktarlarını tartışmanın en anlamlı yolu, tek bir yerde kişisel deneyime daha fazla güvenmektir. O zaman bile, resmi belgelerle insanların yaşadıkları arasında tutarsızlıklar olacaktır.
Buna bir örnek, çok iyi tanıdığım bir Milli Park. Resmi olarak, ortalama kar yağışı yılda 184 inç veya 15 fitin biraz üzerinde (yaklaşık 5 metre). Bu sayılarla ilgili sorun, yalnızca nispeten korunaklı bir yerden gelmeleri ve çok doğru olmamalarıdır.
Gençliğimde, bir kar fırtınasının saatte yaklaşık bir fit kar yağdığı sayısız yılları hatırlıyorum. Bu fırtınalardan sadece birkaçının 15 metreden fazla kar yağacağını görmek oldukça kolay. Aslında, birkaç ay boyunca 20 metrelik kar yığınlarına sahip olmak nadir değildi.
Yine de, bir keresinde bir haber istasyonunda parkın 8 saat içinde 6 fit kar aldığını söylediğini hatırlıyorum. Bu, “sadece 8 saatte düşen rekor miktarda kar” olarak adlandırdığı bir şeydi. İlk düşüncem kayıtlarda biraz daha geriye bakması gerektiğiydi, ta ki kayıtların alınma ve muhafaza edilme şeklinin onun bakış açısından hiç şüphesiz doğru olduğu aklıma gelene kadar. Orada farklı olduğunu bilecek kadar uzun yaşamamıştı, bu yüzden ifadesini sadece yazılanlara dayandırıyordu.
Şahsen hatırladığım, park tarihindeki en büyük kar yağışı 1968 baharında gerçekleşti. Birkaç hafta boyunca ılık hava olmuştu ve kar erimeye başlamıştı. O parkta alışkanlık olduğu gibi, yol ve patika ekipleri, ‘kafeterya’ olarak bilinen binanın önündeki otoparktan karı temizleme fırsatı buldu. Bu konum yaklaşık 7000 bin fit ve kar temizleme, parkın yıllık açılışının bir parçası.
Ekipler, güneyden gelen bir fırtınayı gördüklerinde uzakta çalışıyorlardı. Fırtınadan başka bir şey olmayacağını anlayarak, çalışır durumda bırakılan bir Cat D-9 da dahil olmak üzere ekipmanlarını olduğu yerde bıraktılar ve fırtınanın dinmesini beklemek için merkeze doğru yola çıktılar.
Fırtına, yaklaşık bir saat sonra büyük bir öfkeyle vurdu. Hava sıcak ve nemli olduğu için ilk kar taneleri ıslak ve büyüktü. Bunlar şiddetli rüzgarlarla desteklendi. Sekiz saat içinde, kısmen eriyen ve ardından tekrar donan kar nedeniyle bazı evler mühürlendi. İlk günün sonunda sıcaklıklar düşmüştü, ancak kar çok küçük pullar veya toz kar şeklinde yağmaya devam etti. Bu noktada kar birikintileri yaklaşık 12 metredeydi ve büyüyordu. Neredeyse sürekli bir beyazlık vardı ve saban ekipleri bile çok az gönderiliyordu.
Üç gün sonra, fırtına sonunda kendini patlattı. Bu kısa sürede 25 metreden fazla kar yağmıştı ve rüzgar sürüklenmeleri iki katlı evlerin çoğunu tamamen kapladı. Yine de, hava koşullarının mürettebatın nihayet Kafeterya’nın yanındaki otoparktaki karı temizlemeye geri dönebildiği bir üç hafta daha, bunun kapsamı tam olarak bilinmiyordu. Geride bıraktıkları Kedinin, Kafeterya çevresinde karı sürükleyen şiddetli rüzgarların neden olduğu 100 metrelik bir rüzgârla oluşan kar yığınının altında gömülü olduğunu buldular.
Söylemeye gerek yok, parkın açılışı o yıl ertelendi.
Aklıma daha şaşırtıcı gelen, 1942’de, doğumumdan önce meydana gelen bir fırtına, görünüşe göre o 1968 fırtınasını gölgede bıraktı.
Çok yoğun kar yağışı yaşamış olsanız bile, tarihteki en büyük kar yağışlarının gerçek ölçüsünü elde etmek çok zordur. Bir belgede veya elektronik olarak bir yerde kaydedilen rakamlar, düşen kar miktarının hakkını vermiyor. Yine de kesin olarak söyleyebileceğimiz bir şey, çok az insanın bu kadar büyük bir kar yağışı deneyimini yaşamak istediğidir.
