Hava, zamanın başlangıcından beri insanlığı etkilemiştir. Genellikle medeniyetler, imparatorluklar, siyaset, din ve diğer günlük olaylardaki sonuçların dönüm noktalarıdır. Bu nedenle, tarih boyunca insanlar nesiller boyunca hava durumu modellerinin analizlerini ve tahminlerini mükemmelleştirmeye çalıştılar.
MÖ 650’den beri, Babil’in hükümet tarafından atanan ve bilge adamları, hava durumunu tahmin etmek için bulut hareketlerini ve oluşumlarını ve ayrıca iklim olaylarıyla çakışan astrolojiyi kullandılar. 300 yıl sonra Aristoteles yinelenen bazı hava olaylarını kaydetmeyi başardı ve böylece Theophrastus tarafından hava tahmini hakkında yayınlanan bir kitabın yolunu açtı. Çin’de MS 900 civarında İbn Washiyya, atmosferik hareketlerin yanı sıra gezegen hareketlerini, yıldız hareketlerini, belirli zamanlarda yağışları ve farklı ay evrelerini kullanarak havayı tahmin ederken, o zamanlar düşünüldüğü gibi birkaç kesin metreolojik açıklama ile ortaya çıktı. her yıl yirmi dört farklı hava olayı takvimi.
Tekrarlayan olayların kademeli olarak birikmesi, insanların zaman zaman başarılı bir şekilde kullandığı hava bilgisine yol açtı. Örneğin, açık mavi gökyüzü, ertesi gün adil ve sıcak koşullar anlamına geliyordu. Şimdi bilindiği gibi, bu her zaman böyle değildir. Bilim geliştikçe, doğru teknoloji ile rekabet edemediği için hava durumu bilgilerinin çoğu bozulmaya başladı.
Avrupa, hava durumunu tanımayı da içeren bilimsel çabalarla yavaşlayıp durgunlaşırken, Orta Doğu’daki Müslüman dünyası ilerleme için çok az zaman harcadı. MS 850 civarında, Ebu Yusuf Kindi, meteorolojik olaylar hakkında, gelgit hareketini termal değişimlere bağlamaya çalışan açıklayıcı bir inceleme oluşturdu. Ancak, Ahmed Bin Abubekr Bin Wahishih’in, MS 900 civarında yazılan Nabatean Tarım; gezegen yörüngelerinden kaynaklanan meteorolojik değişiklikleri, farklı yağmur olaylarını ve yoğunluklarını işaret eden ay evrelerini, ayrıca rüzgar hareketlerini ve bunların bulutlar ve diğer şeyler üzerindeki etkisini açıklamak için birçok ayrıntı kullanıldı.
Alhazen ve Irak’taki öğrencileri tarafından oldukça ayrıntılı bir şekilde açıklanan gökkuşaklarının (atmosferdeki su damlacıklarının kırılmasıyla) yaratılması gibi diğer olaylar, hava çalışmaları için güçlü bir temel oluşturmaya yardımcı oldu.
Avrupa ivme kazanmaya başladığında, yüzyıllarca süren dini zulümden sonra, bilimsel teori ve deneylerle ilgili birçok Arapça metin Latince’ye çevrildi, bunların arasında hava çalışmaları da vardı. Avrupa’daki bilim adamları, Arap meslektaşlarının bıraktığı yerden genişlemeye başladılar. MS 1400 ve 1450 yılları arasında Nicholas Cusa, higrometreyi icat ettikten sonra havanın bağıl nemini ölçebildi. Evangelista Torricelli, dünyanın ilk barometresini yaratarak meteoroloji çalışmasını ilerletirken, oldukça doğru basınç okumaları vermek için dizeler uyguladı. Bağımsız araştırmalar, ilgili hükümet organları tarafından finanse edilmeye başlandıkça, hava olaylarının taslakları ve planları ve bunların yerleri, halk, ordu ve hükümetler tarafından genel kullanım için görünmeye başladı.
Beufort ölçeğinin mucidi Francis Beufort, rüzgar hızını başarılı bir şekilde ölçerken, Robert Fitzroy Fitzroy barometresini yaratmayı başardı. Bu başarılar, İngiliz hükümetleri ve Donanması içindeki bilimsel olarak etkisiz konumlarını güvence altına aldı. Buluşları ilk başta birçok kişi tarafından alay konusu olsa da, sonunda enstrümanları Donanmanın hava tahminlerinin kurucu temeli oldu.
Şiddetli hava olayları ve tahminleri Amerika Birleşik Devletleri’nde yaşamın önemli bir parçası haline geldi, Benjamin Franklin MS 1740 civarında, çeşitli posta müdürlerinden erişilebilen çok sayıda hava durumu verisi raporunu ve hesaplamasını kullanarak Pasifik’ten gelen bir kasırganın yörüngesini belirledi. 1850’lere gelindiğinde, Smithsonian Enstitüsü, ağız oluşumunu ve hareketlerini anlamayı umarak, Amerika Birleşik Devletleri’nin tamamından variosu meteorolojik verileri toplamak için otuz yıllık bir projeye başladı. üç on yıl başladı
1868’de Cleveland Abbe, Cincinnati Gözlemevinde çalışırken, Amerika Birleşik Devletleri’nde yüzün üzerinde istasyondan oluşan kısmen özel bir meteoroloji Bürosu kurdu. Sonunda hükümet, hava tahminlerinin ciddiyetini anlamaya çalıştı ve 1870’de hükümet tarafından finanse edilen ulusal bir meteoroloji organizasyonu kurdu. Bunu, Büyük Göller ve ülkenin Doğu deniz kıyısı üzerinde düzenli veri ve hava ile ilgili diğer bilgilerin toplanması izledi. Telgrafın yaratılması ve geniş ölçekte dağıtılması, hava durumu verilerinin birikmesine çok yardımcı oldu. Bunu aynı anda 1848’de bir telgraf hava raporu başlatan ve 1860’ta Hollanda’da ilk şiddetli hava (Fırtına) uyarısına sahip olan İngiltere izledi.
Havacılık geliştikçe daha ayrıntılı hava raporlarına duyulan ihtiyaç çok önemli hale geldi. 1924’te Albay William Blaire, hava balonları ve hassas hava ölçümleri ile deneyler yaptı. Radyo yatağı sıcaklık bağımlılığının ABD’si davasına yardımcı oldu. Robert Bürosu 1929’da ilk radyosondayı geliştirdiğinde, atmosferin farklı düzeylerde daha ayrıntılı hava durumu analizleri kullanılabilir hale geldi.
İkinci Dünya Savaşı sırasında, birliklerin ve uçakların hızlı bir şekilde konuşlandırılması savaş çabası için çok önemli hale geldiğinden, hava tahmini gerekli hale geldi. Başarısı büyük ölçüde ayrıntılı hava analizi ve tahminlerine bağlı olan Normandiya sahillerinin işgali buna bir örnektir. 1955’te bilgisayarların keşfi, tarihte ilk kez büyük miktarlarda meteorolojik verinin işlenmesine ve oldukça ayrıntılı ve çok kullanışlı sayısal hava tahminleri oluşturulmasına izin verdi. Uzaya erişim mümkün olduğunda, Amerika Birleşik Devletleri 1976’da uzaya ilk Geostationary meteoroloji uydusunu fırlattı.
Günümüzde hızlı süper bilgisayarlar, birden fazla hava durumu uydusunun yardımıyla birlikte devasa miktarlarda hesaplamalar yapmakta ve günlük yaşamımıza yardımcı olan ayrıntılı ve değişen hava durumu tahminleri üretebilmektedir; aviyonikten çiftçiliğe, şemsiyeyi alıp almayacağını bilmeye kadar.
