Antik çağlardan beri yel değirmenleri, öncelikle rüzgarın gücünü kullanarak tahılları un haline getirmek için bir yöntem olarak kullanılmaktadır. 9. yüzyılda İran’da kullanılan orijinal yel değirmenleri dikey eksenli değirmenlerdir, ancak modern yel değirmenleri, kanatların daha verimli olan merkezi bir direğe sabitlendiği yatay bir eksen kullanır.
Dört, beş, altı veya sekiz olabilen yel değirmeninin kanatları, onları döndüren rüzgarı yakalayacak şekilde bir uçağın pervanesi gibi açılıdır. Bir kuyruk fanı, kanatları otomatik olarak rüzgar yönüne yönlendirir. Kanatlar, yel değirmeni içindeki bir tahrik miline bağlanmıştır.
Değirmen taşları
Tahrik milinde, değirmen taşlarını barındıran ahşap fırlatma çerçevesi içindeki diğer dişlilere bağlı bir dişli çark vardır. Bir değirmen taşı yerinde sabitlenir ve diğeri tahrik mili döndüğünde dönmesine neden olur.
Tahıl, döner değirmen taşındaki bir delikten dökülür ve hareket onu un haline getirir. Daha fazla tahıl eklendikçe, un değirmen taşının kenarından dışarı çıkmaya zorlanır, burada bir kanaldan aşağı düşer ve çuvallarda toplanabilir.
